والیبال ما در لیگ جهانی عملکردی قابل انتظار داشت، می توانستیم تصور کنیم والیبال ما که در سطح باشگاهی در آسیا به قطر و ژاپن می بازد و در سطح ملی هم در قاره زیر سایه ژاپن قرار گرفته است دیگر قدرت بلامنازع آسیا نیست.

 از وقتی تیم ملی هم سطح و حتی پایین تر از تیم هایی مثل ژاپن، صربستان، اسلوونی، هلند و آرژانتین قرار گرفت، زنگ خطر به صدا درآمد.

درست است گاهی ناگهان والیبال ما غیر منتظره ظاهر می شود و انفجار به پا می کند اما سر و شکل تیم امروز ما نشان می دهد دیگر فاقد آن استانداردی هستیم که مثلا در لیگ جهانی 2019 در دور گروهی بین تمام تیم ها دوم شدیم.

امروز والیبال ما دیگر فاقد سعید معروف با آن صلابت است، محمدموسوی دیگر آن ستاره دفاع میانی 5 سال قبل نیست، امیر غفور را دیگر در تیم ملی نداریم، در غیاب میلاد عبادی پور مصدوم، بی بهره از مهره ای در سطح او هستیم، آن میثم صالحی اوج گرفته 2 سال قبل بعد از مصدومیتش دیگر در سطح تیم ملی نیست، هیچ کس در سطح فرهاد ظریف برای پست لیبرو ظاهر نشده است و....

امروز والیبال دنیا مهره ای را ندارد که بیاید و مثل ولاسکو تیم ملی ما را به اوج برساند، مربی تیم ملی ما مربی بدی نیست اما سطح والیبال ما در قیاس با برترین های روز دنیا کمی افت کرده است، امروز کیفیت والیبال ما در مقایسه با جهان به سال 2010 برگشته است و با این کیفیت اطمینان داشته باشید به عنوان تیم دوم آسیا باید در لیگ ملتها به رتبه های یازدهم به بعد فکر کنیم.

دیگر ولاسکویی نیست که بیاید و والیبال ایران را به سطح اول والیبال جهان برساند.